Kolera: Benimle kal! Hevesim kursağımda takılı kaldı gözlerim telaş timsali her ölenle ağladı pervasız tenin gözümü aldı komada martı lodos mağduru melteminde ayıldı ve yalnız uyandı. Suskunluğum minnetimdi yokluğun varlığı kanattı, kendimi limana bağladım uçarı aklım halattı kenarların ve kesin seçimin bütünü eşittir hayattı bacaklarım kırıldı adın koluma kanattı
Burun buruna geldim seni bulmak için her belayla düşündüm 3 yıl arayla küs mü mecnun Leyla´ya? bacaklarımı sarkıttırım dalga çarpar ayağıma beyaz saçların akasya çalmış kokunu lavanta
Vadeli yıllar karanlıktan korkmayı sana yasaklatır 20 senede uzayan saçı küçük bir bit makaslatır 2 çocuğum olsa aklım salıncakta sallanır büyümek istemiyorum çünkü annem babam yaşlanır
Saçının beli kopmasın, korkarım Allah muhafaza şerefine izin verdim bugün kalbimdeki her muhafıza ziyarette evliya dedim farketmelerini sağla buz gibi karaya vurmuşum, bulmuş sahil muhafaza
Tanrım yıllar günaha soktu, gel de içimi filtre et yılıkır bendim big tayfunda yağmuşurun işi çiselemek sineğin yalısı her papatya yüzünden çirkin çiçek çıkışmıyor param melek, yürüyerek geliyorum sabret
[nakarat*2] Bırak, yine başa döndü bu dünya Yine sona sardı aynı kaset, bıktım Bu manotonluk maratonu, onu tanı, İçinde düşünce koştur.
Sagopa Kajmer: Derin bir denizin dibine çökmüş, bir hazine aşk denen Gafilen bir av olur aniden. Bir kalp,ve diğeri hükmeden. Benden uzakta olsun derdim körpecik çocukken. Gücümü toplamam gerekti aldanışımı yaşarken Kıvranımışı seyreden melekler gibidir sükünet Tam kendimi toplamışken önüme çıkar hayalet Ve korku içime hücmerken korkup kaçar cesaret Felaket sarsılışımı izler, cesede çevirir esaret Yardım et, bir iğne vur ve sönsün acımın yangını Güneş su olsa, yağmur kurusa ayıltamaz bu baygını. Çok zorladım şansımı ve yatıştırdım hırsımı. Yaşama kafa tutarken kafamı kırdı cadının tılsımı Hileden uzak bu adama sille vurma yazıktır. İlle çile mi çekmem lazım? Nurum yüzüme dargındır Bil de gerisi mühim değil sevgim sana özel ve saftır Bugüne dek işlediğim günaha, İstırhamım tekbir aftır. Dökmek ister içini içim, Anlatmalı mı biçim biçim, Her neşe, bir içim ve içlenişime direnişim. Ben, yürüdükçe kalır izim, bitmek bilmez pembe dizim. Yüzüm her resimde karanlık, karamsar bir çizim
[nakarat*2] Bırak, yine başa döndü bu dünya Yine sona sardı aynı kaset, bıktım Bu manotonluk maratonu, onu tanı, İçinde düşünce koştur.